مائده های زمینی و مائده های تازه

✔️ کتاب مائده‌های زمینی و مائده‌های تازه (The Fruits Of The Earth)، رمانی است که قالب‌های مختلفی به خود گرفته است: نظم، نثر شعرگونه، سفرنامه، شرح حال و گفت‌وگو. اگرچه در این رمان، المان‌های داستان‌پردازی و خودزندگی‌نامه بسیار واضح و آشکار به چشم می‌خورد، اما رمان مائده‌های زمینی و مائده‌های تازه بیشتر به عنوان اثری فلسفی در نظر گرفته می‌شود. این عنوان شامل دو بخش است که با فاصله‌ی زمانی چهل ساله نسبت به هم نوشته شده‌اند. بخش اول زمانی نوشته شد که آندره ژید در حال بهبودی از یک بیماری کشنده بود. نویسنده از طریق نظمی فاخر و در قالب سفرنامه، داستان بازدیدش از جنوب ایتالیا، مزرعه‌ای در نورماندی و مکان‌های مختلفی در آفریقای شمالی را بازگو می‌کند. جان مایه‌ی اصلی این بخش، زندگی در لحظه‌ی حال و در آغوش کشیدن احساسات و تجارب تلخ و شیرین زندگی است. بخش دوم که در دهه‌ی ششم زندگی آندره ژید (André Gide) به نگارش درآمد، تأیید و تأکیدی بر فلسفه‌ی دوران جوانی ژید و تفسیری جامع از مفاهیم مذهبی و سیاسی این فلسفه است. ژید در رمان مائده‌های زمینی و مائده‌های تازه بیان می‌کند که بزرگ‌ترین افسوس‌های ما، امور انجام شده نیستند، بلکه کارهایی هستند که آن‌ها را انجام نداده‌ایم: فرصت‌ها و تجارب از دست رفته و لذت‌هایی که از خودمان دریغ کرده‌ایم.
آندره ژید کتابش را «ستایشی از وارستگی» می‌نامد. با اینکه از آثار دورهٔ جوانی نویسنده است، وی تقریباً تمام آنچه می‌توان فلسفهٔ وی نامید در آن گنجانده است و هرچه بعداً نوشته در تعقیب اندیشه‌هایی است که در این کتاب بیان گردیده؛ یعنی امتناع از هرگونه علاقه و وابستگی و ستایش شور و عشق و نگاهی هر لحظه نو به تمام جلوه‌های هستی.
مائده‌های زمینی و مائده‌های تازه به مانند بسیاری از آثار ادبی بزرگ جهان در آغاز مورد استقبال واقع نشد، به طوری که در طول ۱۰ سال تنها ۵۰۰ نسخه از آن فروش رفت، اما در هنگام جنگ جهانی و پس از آن به فروش بسیار بالایی دست یافت و مردم از جنگ به ستوه آمده، با خواندن مائده‌های زمینی بار دیگر خدا را در جلوه‌های هستی جست‌وجو کردند و طعم شور و عشق را چشیدند.